Φιλοσοφία

Το dojo (σχολή πολεμικών τεχνών, κυριολεκτικά «χώρος του Δρόμου») δεν είναι ένα γυμναστήριο, αλλά ένας ξεχωριστός και ιδιαίτερος χώρος, όπου ο/η καρατέκα (το άτομο που ακολουθεί τον Δρόμο του Καράτε) ασκεί το σώμα, το μυαλό και το πνεύμα του/της. Το παραδοσιακό Καράτε δεν συνιστά άθλημα με τη σύγχρονη έννοια, αλλά τρόπο ζωής με φυσικές και πνευματικές αξιώσεις. Η σωστή άσκηση στο Καράτε οδηγεί στη διάπλαση της προσωπικότητας και συνεισφέρει στην ειρήνη μεταξύ των ανθρώπων.

Ο σκοπός μιας παραδοσιακής άσκησης δεν είναι τα κύπελλα και οι αγωνιστικές διακρίσεις, αλλά η εκμάθηση αυτοάμυνας μέσω της σπουδής της τεχνικής, η προσωπική εξέλιξη και η συνεχόμενη εσωτερική διαμόρφωση του/της καρατέκα. Η συνειδητή και σωστή άσκηση στο παραδοσιακό οκιναβέζικο Καράτε συντελεί στην καλλιέργεια αρετών, όπως ο σεβασμός, η ταπεινότητα, η συμπόνια, η τιμή και η ευγένεια.

Ο δρόμος του Καράτε είναι πρωτίστως ένας βιωματικός και καθαρά προσωπικός δρόμος· ένας δρόμος μακρύς, που προϋποθέτει σκληρή και συστηματική άσκηση σώματος, μυαλού και πνεύματος, με τη σωστή εσωτερική στάση.

Η ιδέα της άσκησης ως Δρόμου (Do) αποτελεί φιλοσοφική παράδοση αιώνων στην Ιαπωνία, η οποία διέπει όχι μόνο τις πολεμικές τέχνες (Budo, Karatedo, Judo, Aikido, Kendo, Iaido κλπ) αλλά κάθε είδους ενασχόληση που απαιτεί αφοσίωση και την αναζήτηση πνευματικών ιδανικών (βλέπε Chado, ο δρόμος του τσαγιού· ή Shodo, ο δρόμος της καλλιγραφίας κλπ). Σαν φιλοσοφική έννοια, ο Δρόμος κατάγεται από τον κινέζικο Ταοϊσμό, και πέρασε στην Ιαπωνία μέσω του Βουδισμού.

Στη θρησκεία του Ταοϊσμού, ως Δρόμος (Dao) ορίζεται η αιώνια και αναλλοίωτη τάξη του φυσικού κόσμου και η εναρμόνισή μας με αυτόν. Αργότερα, στον Κομφουκιανισμό, η ιδέα αυτή έγινε «ο Δρόμος της Ηθικής», ενώ στον Βουδισμό απέκτησε το νόημα του «Δρόμου προς τη Φώτιση». Σαν έννοια, ο Δρόμος της Άσκησης δεν αποτελεί κάτι ξένο προς τη δική μας παράδοση: στην Καινή Διαθήκη ο Ιησούς αναφέρει ότι «εγώ είμαι ο Δρόμος, η Αλήθεια και η Ζωή», ενώ για τους Ασκητές της Ερήμου τον 3ο και 4ο αιώνα μ.Χ., η μοναστική ζωή ήταν «ο Δρόμος προς τον Θεό».

Το οκιναβέζικο Καράτε είναι εμποτισμένο με αυτές τις ιδέες και η άσκηση σε αυτό προσφέρεται τόσο για σωματική όσο και για πνευματική ανάπτυξη. Με αυτή την έννοια, το Καράτε είναι ένας δρόμος αυτογνωσίας. Στον Δρόμο αυτόν ο ασκούμενος-πολεμιστής έρχεται αντιμέτωπος με προσωπικές αδυναμίες που καλείται να ξεπεράσει, διαπιστώνοντας ότι ο πραγματικός εχθρός βρίσκεται εντός του. Έτσι, λοιπόν, οι καρατέκα τιθασεύουν με την πάροδο του χρόνου τις σωματικές και ψυχικές τους αδυναμίες, σφυρηλατούν το πνεύμα τους, ισχυροποιούν τον χαρακτήρα τους και αποκτούν ένα ισορροπημένο μυαλό.

Η φιλοσοφία του Καράτε είναι κατεξοχήν μια πρακτική φιλοσοφία. Αυτό σημαίνει ότι οι καρατέκα καλούνται να εφαρμόσουν το θεωρητικό υπόβαθρο της φιλοσοφίας στην πράξη («Απλά Κάνε»). Για τον λόγο αυτό, συχνά η παραδοσιακή άσκηση (και στο δικό μας dojo) γίνεται χωρίς επεξήγηση, στη σιωπή. Το νόημα της φιλοσοφίας του Καράτε δεν ειναι η θεωρητική κατανόησή της, αλλά η εφαρμογή της στην καθημερινότητα των ασκούμενων.

Ο Δρόμος του Καράτε προϋποθέτει ύψιστη αυτοπειθαρχία, καθώς και την εσωτερική απόφαση των ασκούμενων να αποτελεί το Καράτε για αυτούς/ες, όχι απλά μια ψυχαγωγική διαδικασία ή γυμναστική, αλλά αναπόσπαστο κομμάτι της καθημερινότητάς τους:

«Όλα Άσκηση»

Συνδετικό κρίκο της φιλοσοφίας του Καράτε και της πρακτικής άσκησης αποτελούν οι dojo kun (κανόνες του dojo για τον ασκούμενο). Οι dojo kun του Καράτε προέρχονται από την Οκινάουα και τον Δάσκαλο Shungo «Tode» Sakugawa (18ος αιώνας), και είναι οι εξής πέντε:

Το Καράτε ξεκινάει και τελειώνει με ευγένεια και σεβασμό. Ο Δάσκαλος Μiyahira τόνιζε πως «ο καρατέκα πρέπει να έχει το χέρι του διαβόλου και την καρδιά του Βούδα». Κύριο χαρακτηριστικό των καρατέκα, λοιπόν, δεν είναι μόνο το ανθεκτικό τους σώμα και οι μαχητικές τους ικανότητες, αλλά και το ήθος και η ευγένεια τους!